víkja

Faroese

Etymology

From Old Norse víkva, víkja, from Proto-Germanic *wīkwaną.

Verb

víkja (third person singular past indicative veik, third person plural past indicative viku, supine vikið)
víkja (third person singular past indicative víkti, third person plural past indicative víktu, supine víkt)

1. to move, to retreat

Conjugation

Conjugation of víkja (group v-36-2)

infinitive	víkja
supine	vikið/ víkt
	present	past
first singular	víki	veik/ víkti
second singular	víkur/ víkir	veikst/ víkti
third singular	víkur/ víkir	veik/ víkti
plural	víkja	viku/ víktu
participle (a26/a5)1	víkjandi	vikin/ víktur
	imperative
singular	víkj!
plural	víkjið!

¹Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse víkva, víkja, from Proto-Germanic *wīkwaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈviːca/
• Rhymes: -iːca

Verb

víkja (strong verb, third-person singular past indicative vék, third-person plural past indicative viku, supine vikið)

1. to yield, give way
2. to head (in a direction, towards something)

Conjugation

víkja – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að víkja
supine sagnbót		vikið
present participle lýsingarháttur nútíðar		víkjandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	vík	veik / vék		víki	viki
	þú	víkur	veikst / vékst		víkir	vikir
	hann, hún, það	víkur	veik / vék		víki	viki
plural	við	víkjum	vikum		víkjum	vikjum
	þið	víkið	vikuð		víkið	vikjuð
	þeir, þær, þau	víkja	viku		víki	vikju
		imperative boðháttur
singular	þú	vík (þú), víktu
plural	þið	víkið (þið), víkiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

víkjast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að víkjast
supine sagnbót		vikist
present participle lýsingarháttur nútíðar		víkjandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	víkst	veikst / vékst		víkist	vikist
	þú	víkst	veikst / vékst		víkist	vikist
	hann, hún, það	víkst	veikst / vékst		víkist	vikist
plural	við	víkjumst	vikumst		víkjumst	vikjumst
	þið	víkist	vikust		víkist	vikjust
	þeir, þær, þau	víkjast	vikust		víkist	vikjust
		imperative boðháttur
singular	þú	víkst (þú), víkstu
plural	þið	víkist (þið), víkisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vikinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vikinn	vikin	vikið	viknir	viknar	vikin
accusative (þolfall)	vikinn	vikna	vikið	vikna	viknar	vikin
dative (þágufall)	viknum	vikinni	viknu	viknum	viknum	viknum
genitive (eignarfall)	vikins	vikinnar	vikins	vikinna	vikinna	vikinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vikni	vikna	vikna	viknu	viknu	viknu
accusative (þolfall)	vikna	viknu	vikna	viknu	viknu	viknu
dative (þágufall)	vikna	viknu	vikna	viknu	viknu	viknu
genitive (eignarfall)	vikna	viknu	vikna	viknu	viknu	viknu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)